قاب شیشه ای

دستاش و دور پاهاش حلقه کرده بود و به سکوت وهم آلود خیالش گوش می کرد.

گاهی با خودش می خندید و گاهی شبنم اشکاش گلبرگ صورتش و خیس میکرد.

وقتی به تنهایی غم انگیز خونه نگاه می کرد،یه قاب شیشه ای کهنه دید که هیچ رنگی نداشت.یهو بی دلیل دلش لرزید...

همینطوری که داشت فکر می کرد یه دفعه یه چراغی تو ذهنش روشن شد و یه لبخند بزرگ تمام صورتش و پوشوند.

اون یه تصمیم گرفته بود....

قاب شیشه ای رو بر داشت و بهش رنگ زندگی پاشیید...بعد زیر لبی با خودش گفت:از این به بعد همه رو از توی این قاب نگاه میکنم،شاید یه نشونه باشه و تلنگری برای یه زندگی جدید.

اون وقت چشماش و بست و قاب و جلوی صورتش گرفت و بعد آروم چشماش و باز کرد.....

رنگ صورتش به کبودی می رفت که به خودش اومد و متوجه شد انگار چند دقیقه ای هست که نفس نکشیده.

آخه می دونید اون توی قاب یه چیزی دیده بود،یه چیزی که دلش و برد...

واز اون به بعد دیگه تنها نشد

آخه دیگه اون بود و قاب شیشه ای و اونی که پشت قاب وایساده بود....

   آدمک قصه ما بعد ها فهمید حکمت لرزیدن دلش از دیدن قاب بی رنگ و رو چی بوده....

مراقب خوبیاتون باشید

بعدا نوشت:اینا همه کارای دستی خودم گفتم بذارم شما هم ببینید: +  +  +  +  + +